Winning...

...Μία ημέρα πριν:

(από www.news247.gr)

(από www.agonaskritis.gr)

   Φαντάζομαι τα ξέρεις αλλά να συνοψίσω τα των παρελάσεων. Δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, λίγος κόσμος, που τουλάχιστον διαμαρτυρύθηκε, μούτζες που βρήκαν τον στόχο τους, αυγά-καμικάζι που δεν εκπλήρωσαν το όνειρό τους να βρουν τον στόχο και γίναν αργότερα ομελέτα για συμπαράσταση στον γαλέο, συνθήματα που παρασύρθηκαν στην έρημο. Ξέρεις, χωρίς καν ηχώ. 

   Στη συνέχεια είχαμε 27 προσαγωγές, 3 συλλήψεις΄ ο Παπούλιας διεγνώσθει με αρχές Ατσχάιμερ, μετά τις δηλώσεις του περί αποτίναξης του Οθωμανικού ζυγού και της σκληρής μάχης που δίνουμε σήμερα΄ ο Παπαδήμας μάλλον πάσχει από μαλάκυνση΄ ο Αβραμόπουλος ΝΑΙ μεγαλώνει και μάλιστα έχει και καταράκτη, αφού είδε χτες την καλύτερη και πιο εντυπωσιακή παρέλαση... έβερ!!!

Α, μην ξεχάσω και το εθιμοτυπικόν: μπακαλιάρο-σκορδαλιά.

...Εκατόν ογδόντα τρία έτη και ένα μήνα πριν:

...Μπαίνοντας εις αυτό το έργον και ακολουθώντας να γράφω δυστυχήματα αναντίον της πατρίδος και θρησκείας, οπού της προξενήθηκαν από την ανοησίαν μας και 'διοτέλειά μας και από θρησκευτικούς και από πολιτικούς και από 'μας τους στρατιωτικούς, αγαναχτώντας κι εγώ απ' ούλα αυτά, ότι ζημιώσαμε την πατρίδα μας πολύ και χάθηκαν και χάνονται τόσοι αθώοι άνθρωποι, σημειώνω τα λάθη ολωνών και φτάνω ως σήμερον, οπού δεν θυσιάζομεν ποτές αρετή και πατριωτισμόν και είμαστε σε τούτην την άθλια κατάστασιν και κιντυνεύομεν να χαθούμεν.

   Γράφοντας αυτά τα αίτια και τις περίστασες, οπού φέραμεν τον όλεθρον της πατρίδας μας όλοι μας, τότε ως έχοντας και εγώ μερίδιον εις αυτείνη την πατρίδα και κοινωνία, γράφω με πολλή αγανάχτησιν αναντίον αιτίων, όχι να 'χω καμμιά ιδιαίτερη κακία αναντίον τους, αλλά ο ζήλος πατρίδος μου δίνει αυτείνη την αγανάχτησιν και δεν μπόρεσα να γράψω γλυκώτερα...

(από τα "Απομνημονεύματα" του Μακρυγιάννη, R.I.P.)

   Παρέλαση δεν πήγα. Ποτέ δεν πάω, μου φαίνεται ύβρης να θεωρείς ότι θα τιμήσεις αυτούς που έφυγαν, με κομπασμό και ξιπασιά΄ με καλο-γυαλισμένες αρβύλες΄ με παρα-φορτωμένα άρματα΄ με τυμπανοκρουσίες΄ με επισήμους (Not@all.I.P.)...

    Σακίδιο, κάμερα και σκύλος. Και προσπαθείς ν' ανακαλύψεις την ομορφιά στα χαλάσματα της πρωτεύουσας. Να βρεις το φως που δεν έσβησε ποτέ...

...Πιο τιμητικό μου κάνει αυτό για τους νεκρούς. Αυτό θα ήθελαν πιστεύω. Να βρεις πράγματα να μείνεις σ' αυτή τη χώρα. Να "ξενιτευτούν" αυτοί, όχι εσύ. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις νομίζω...

Νταξ' τώρα, θα μου αρχίσεις τις δικαιολογίες. Ρίξε μια καλλίτερη, μια αλλιώτικη ματιά γύρω σου και ξανασκέψου το... 

Κι εγώ ξέφυγα από το έθιμο χτες. Βλέπεις είμαι βετζετέριαν και το σκόρδο μου ρίχνει την πίεση...

Άκου λίγο πιο προσεκτικά και τους Sound απ' τα παλιά:

What holds your hope together,
Make sure it's strong enough
When you reach the end of your tether
It's because it wasn't strong enough,
I was going to drown,
Then I started swimming
I was going down,
Then I started winning
Winning - winning...

There is a light that never goes out...

Άνοιξη επιτέλους...

Και εκλογές... 

Περπατώντας όλο το κέντρο, σήμερα το μεσημέρι, μόνο το πρώτο μύρισα.

Το δεύτερο ελάχιστους άγγιξε, το ίδιο κι εμένα.

Έκανα μάλιστα την εξής παράνοια, ότι το "κράτος" πρέπει να 'χει τρελούς επιστήμονες για να ελέγχουν τον καιρό. Δεν εξηγείται αλλιώς. Όταν πρέπει να βγει ο κόσμος στους δρόμους, ή θα ρίχνει καρέκλες και θα προτιμάς τον στεγνό, ζεστό καναπέ σου, ή θα έχει την πρώτη ζεστή μέρα του έτους, οπότε σε νοιάζει μόνο να βγεις να ζουζουνίσεις σαν την μελισσούλα...

Ωραίος ο ήλιος. Ζωηρεύει τα χρώματα, οι μυρωδιές γίνονται πιο πτητικές και σε τραβούν από τη μύτη, οι σκιές ζωντανεύουν κάνοντας καινούργιους σχηματισμούς, ενώ στολίζει με λάμψη ακόμα και την πέτρα ή το τσιμέντο. Και όλα αυτά τα εξηγεί και η φυσική. Η επιστήμη, ξέρεις. Όχι αυτή που έκανες στο σχολείο, η άλλη.

Που μυαλό για πολιτική; Μόνο να πάρεις τους δρόμους σκέφτεσαι. Να πάς για καφέ με τους φίλους σου στην Αγία Ειρήνη. Να πας βόλτα το σκύλο στο πάρκο Τρίτση. Να καβαλήσεις ένα ποδήλατο και να τρέξεις ελεύθερος. Αν το σκεφτείς όμως η άνοιξη και η πολιτική, η αναγέννηση και η δημοκρατία, έχουν μια κοινή συνισταμένη: την ελπίδα...

Όταν βραδιάσει είτε έχεις κρατήσει την ανοιξιάτικη γλύκα και θες να κάτσεις, να ξεκουραστείς. Είτε δεν σου έφτασε και θες κι άλλο, να βγεις να ζαλιστείς από τα φώτα τις πόλης. Και τα δύο παίζουν. Άλλα έχει κι ένα τρίτο. Αν είσαι οπαδός μπορεί να βγεις να τα σπάσεις. Που κέρδισε η ομάδα σου, ή που έχασε μια άλλη. Το ίδιο κάνει. Αν είσαι πολιτικός μπορεί να βγεις να πανηγυρίσεις. Που τερμάτισες πρώτος εννοώ. Κι ας έτρεχες μόνος σου. Στην πολιτική έχει αξία το παράλογο, το ίδιο και στην μπάλα...

Άκου και τον Άγγλο φίλο μας που ξέρει από βέσπα:

Take me out tonight

Where there's music and there's people

And they 're young and alive

Driving in your car

I never never want to go home

Because I haven't got one, anymore.

Take me out tonight

Because I want to see people

And I want to see life...

Oh, there is a light and it never goes out...

The Smiths...