The Trees (live in our city)

Ο ήλιος πίσω από το δέντρο...

Δέντρο, Μαραθώνας

Ερείπιο, Πλάκα

Τεχνόπολη, Γκάζι

Σκιά δέντρου σε δωμάτιο, Πλ.Αττικής

... Όπως και να το δεις, με ανατολή ή με δύση, στην παραλία ή στο κέντρο της πόλης, σε ένα μισογκρεμισμένο κτήριο ή σαν σκιά στην ντουλάπα του δωματίου σου, είναι πηγή δύναμης και σταθερότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν χρησιμοποιηθεί από την αρχαιότητα ως σύμβολα για την Ζωή.

   Σκεφτόμουν πόσο τυχερά είναι τα δέντρα που έχουν ρίζες. Γι' αυτό δεν χάνονται ποτέ. Ακολουθούν σταθερά τον κύκλο της ζωής, καρφωμένα στη γή, δυναμώνοντας κάθε χρόνο τις βάσεις τους. Στους περισσότερους σύγχρονους ανθρώπους λείπει αυτό το στοιχείο. Μήπως γι' αυτό τα καταστρέφουν; Κάποτε τους προσδίδαμε μυθικές δυνάμεις για τους ίδιους λόγους, ενώ τώρα απλώς τα φθονούμε...

Ο επιμένων νικά...

Ζούγκλα Ζαππείου (Εθνικός Κήπος)

Βλάστηση σε Ταράτσα, Λ.Συγγρού

Μπουκαμβίλια σε Μπαλκόνι, Πλ.Αττικής

Ανθισμένη βερυκοκιά, εργοστάσιο Βοτανικού

Ερείπιο, παραπλεύρως στην Αγ.Μελετίου

... Εκεί που περπατάς στην πόλη και σκέφτεσαι ότι έχουμε γίνει ζούγκλα, ότι ισχύει ο νόμος του ισχυρού, ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον συνάνθρωπο που μένει στο δρόμο, ότι αν αφήσεις το θήραμα από το βλέμμα σου θα στο αρπάξει άλλος θηρευτής, ότι τα γκρι ταγιέρ και οι καμπαρντίνες λειτουργούν σαν το καμουφλάζ του χαμαιλέοντα για το τσιμέντο, ότι τα περιστέρια στον Άγνωστο Στρατιώτη χορεύουν τον χορό των φλαμίνγκο στα ψίχουλα των περαστικών, τα ποδήλατα παριστάνουν τις γαζέλες περνώντας ευέλικτα στην κίνηση, μέχρι να τα αρπάξει ένας απρόσεκτος ταξιτζής σαν το λιοντάρι. Τα δέντρα συμπληρώνουν το τοπίο με κάθε τρόπο. Ζωηρά και καταπράσινα σαν σε ζούγκλα του Αμαζονίου, ασθενικά ή ξερά σαν σε έρημο, μικρόσωμα σαν σε στέππα, αλλά πάντα είναι εκεί να ομορφαίνουν τον χώρο και να μας δίνουν αναπνοή.  

Μνημεία και Χαλάσματα...

Ακρόπολη, Πνύκα

Παλιό αρχοντικό, Ακρόπολη, Πλάκα

Ερείπιο στο πάρκο Fix, Πατησίων

Φυλλοβόλο δέντρο στον Βοτανικό

     Ζωή στο άπειρο, ανανέωση, δημιουργία, συνέχιση, ανάπτυξη, διάδοση, αειφορία, μετάβαση από τη ζωή στο θάνατο και από το θάνατο στην αθανασία....
     Πολύ δυνατές έννοιες. Κάθε μνημείο που αναβλύζει δύναμη έχει δίπλα του, κοντά του δέντρα που συνδέουν το παρελθόν με το παρόν και οδηγούν προς το μέλλον. Αν κλείσεις τα μάτια σου και ακουμπήσεις τον κορμό θα νιώσεις την Ιστορία...

Η Κουτσουπιά της Πόλης...

Κουτσουπιά στην Τεχνόπολη, Γκάζι

Κουτσουπιά στον σταθμό του Θησείου

Κουτσουπιά στον Αγ.Ελευθέριο

Ανθισμένη κουτσουπιά κάπου στην Αθήνα

Κουτσουπιά στην Λεωφόρος Ιωνίας

Κουτσουπιά στην Πλάκα

Κουτσουπιά στην Πατησίων

     Το μωβ είναι νομίζω το μόνο χρώμα που μπορεί να ξεχωρίσει στο αστικό τοπίο. Η κουτσουπιά που φυτρώνει σχεδόν σε όλη τη χώρα έχει κατακλύσει τις πόλεις για να μας αφυπνίσει. Με τα έντονα μωβ λουλούδια την άνοιξη, το σκούρο καφέ ξύλο και τα καταπράσινα φύλλα σε παρασύρει με τον τρόπο της. Σου αποσπά τη ματιά από τα τσιμεντένια κουτιά και την ματαιοδοξία των αρχιτεκτόνων. Αν αφήσεις το βλέμμα σου πάνω της σε ταξιδεύει σε μυστικά δάση, της πόλης, και γεμίζεις μια ανάσα οξυγόνου...

Κοιτώντας ψηλά...

     Όπως και να' χει, είτε τα έχεις νιώσει, τα έχεις μυρίσει, τα έχεις σκεφτεί, είτε τα έχεις θαυμάσει και τα έχεις αφήσει να σε ταξιδέψουν, είτε απλά τα έχεις προσπεράσει, τα έχεις ματώσει ή τα έχεις λερώσει, σίγουρα έχεις στηριχτεί πάνω σ' ενα δέντρο όταν είχες κουραστεί, όταν είχες πονέσει, όταν κάποιο στιγμή λύγισες στη μέση του δρόμου...

     Τα δέντρα θα είναι πάντα εκεί για να σου σταθούν, να σου δώσουν ζωή χωρίς να σου ζητάνε τίποτα πίσω. Η ισορροπία της Φύσης φροντίζει γι' αυτά. 

    Κάθε φορά που σηκώνεις ψηλά το κεφάλι για να κοιτάξεις την κορυφή ενός δέντρου, αυτό ψηλώνει γιατί έχει πετύχει ένα στόχο του...

Κάπως έτσι το είπαν και οι Pulp στο τραγούδι The Trees από το album: We Love Life

I took an air-rifle, shot a magpie to the ground 
And it died without a sound.
Your skin so pale against the fallen Autumn leaves 
And no-one saw us but the trees.

Yeah, the trees, those useless trees produce the air that I am breathing.
Yeah, the trees, those useless trees; they never said that you were leaving.

I carved your name with a heart just up above - now swollen,
distorted, unrecognisable; like our love.
The smell of leaf mould & the sweetness of decay
are the incense at the funeral procession here, today.
In the trees, those useless trees, etc.

You try to shape the world to what you want the world to be.
Carving your name a thousand times won't bring you back to me.
Oh no, no I might as well go & tell it to the trees.
Go & tell it to the trees, yeah.